نام سید حسن میربافقی، فرزند سید محمد ساکن و زاده بافق، تحصیلات رشته اتومکانیک هنرستان، شغل آزاد در رشته تاسیسات (برقی، مکانیکی)  
از زمان نوجوانی شعر را بصورت ذوقی و خود جوش شروع کردم حدود سال ۱۳۴۷ تا سال ها بصورت دلی و برای کسی باز گو نمی کردم در انجمن شعر در قبل از انقلاب در خدمت استاد بزرگ جناب سید عباس آیت الهی و دیگر دوستان قریب به اتفاق بداهه می سرایم و بیشتر غزل. شعر را از زمان نوجوانی حدود سال چهل و هفت بصورت خود جوش و ذوقی ولی اهل مطالعه بودم کتاب های آن دوره بیشتر رمان و کتابهای پلیسی بود که چیزی نبود که نخوانیم کتابهای تاریخی و دینی با دوستان کتابخانه بقیه الله را در مسجد حسینیه قاضیها دایر کردیم و مدت زیادی در آنجا نگذاشتند باشیم اوقاف به بهانه اینکه در مسجد نمی شود مجبور شدیم کتاب خانه مسجد جامع فعلی را که متروکه و تعطیل شده بود بعد از مرحوم ا شیخ محمد دها پدر خانم بنده با دوستان دانشجو بنایی آنجا را بدون یک ریال از کسی شروع کردیم و قفسه های مغازه خودم را باز کرده و مرتب کردیم و کم کمک کارهای انقلابی شروع شد که کانون اصلی همین مسجد جامع بود که بارها توسط شهربانی مورد بازخواست قرار می گرفتیم.  
تخلص حقیر در تمام سروده ها “سید” می باشد

از اوست
دلم گرفته زمانِ غزل سرایی نیست
گلی نمانده به گلشن دگرصفایی نیست
غمِ زمانه به دل زخمه می زند با خشم
برایِ زخمِ بجا مانده اش دوایی نیست
به هیچ کس نتوان اعتمادکرد ایدوست
غریبه ایم در این شهر و اشنایی نیست
درونِ خانهِ یِ خود هم نوا نمی بینیم
در این زمانه چرا هیچ هم صدایی نیست
به طعنه گفته پسر با پدر که بی چیزی
چگونه شد که به چشمانِ او حیایی نیست
چه روزگارِ بدی مِهر گشته افسانه
زهم جدا شدن و قهر کم بلایی نیست
چه کرده اید ز طاعون حضورتان بد تر
خدایِ من وطنم کم ز کربلایی نیست
صدایِ العطشِ خلق جانمان فرسود
شکسته کشتیِ ما پیر و ناخدایی نیست؟
عجب بساط و بلایی برایِ ما شد جُور
دوباره دورهِ یِ خان است و کدخدایی نیست
میانِ حلقهِ یِ ماران اسیر باشد خلق
کجاست موسیِ عمران بکف عصایی نیست؟
مگر که طاقتِ ما همطرازِ ایوب است؟
خدا بیا بیا که نگویم خدا خدایی نیست
زبان به کفر نکن باز .سید. از سرِ خشم
نترس ,خصمِ تو مار است و اژدهایی نیست