خون کمرنگ

سلام و درود فراوان به شما شاعر خوش سخن
چه زیبا حال و اوضاع این دوران رو وصف کردید ، دورانی که ملاک برتری انسان ها ، پول و قدرته ، و نگاه انسان به انسان ، نگاه به فرصت هاست ، هر کسی دنبال سود و منفعت خودشه و آدميت گم شده توی این زمونه
چشم ها ، ظاهر بین هست ، در حالیکه همه ما انسان ها به فرموده فردوسی بزرگ : ز یک پیکریم ، ینی اگر کل بشر رو یک آدم در نظر بگیریم هر انسانی به منزله سلول های پیکر اون آدم هست
چی شد که عده ای از ماها که سلول های یک تن بودیم ، فکر کردیم ارزشمون از بقیه بیشتره و خونمون رنگین تر ؟
ینی سلول کف پا به اندازه سلول مغز اهميت نداره ؟
چی شد که افتادیم به جون هم پیکری هامون (سلولای دیگه) و شروع به آسيب رسوندن به هم کردیم ؟
مگه نشنیدیم چو عضوي به درد آورد روزگار دگر عضو ها را نماد قرار ؟
حالا حتی اگه این عضو دردمند ، کف پا باشه بازم نقش بزرگی رو ایفا میکنه..
واقعن چی شد که انسانيت که وظيفه اصلی ماست پشت نقاب ظاهر بینی و قدرت و پول ، داره خاک میخوره ، و رحم و مروت از دلا رفته ؟؟
امیدوارم همه ما انسان ها یه روزی به خودمون بیایم تا دیر نشده و تا خودمونو که اعضاي یکدیگریم نابود نکردیم …