روز بیست و ششم ماه رمضان (شب بیست و هفتم) مراسمی انجام می گیرد که به نام های مختلفی شناخته می شود: بیست و هفتمی، دوس دوس و…به میمنت قصاص ابن ملجم، قاتل و ضارب حضرت علی (علیه السلام) مردمی که حاجتی دارند به امید برآورده شدنش در هیئت ناشناس درب خانه همسایه ها و اهل محل و حتی محلات همجوار می روند. مردان، زنان و در اکثر موارد گروهی از پسرها چادر سر می کنند، روی خود را تنگ می گیرند که شناخته نشوند و به در خانه همسایه ها می روند و شعر بالا را می خوانند.صاحب خانه که آمادگی قبلی دارد بدون اینکه سعی در شناسایی مراجعه کنندگان داشته باشد مقداری پول خرد، شیرینی، خرما یا حتی پارچه، تدارک دیده در ظرف آنها می گذارد پسرها برای تشکر و قدردانی می گویند:«این خونه که رو بر روزه صاحاب خونه مخمل دوزه»یا«این خونه شربت قندهامام علی دَرشا[درش را] نبنده»اگر از طرف صاحب خانه چیزی دریافت می کردند همان اشعار را دوباره می خواندند در غیر این صورت به عنوان اعتراض می گفتند:«و این خونه که رو بر روزهصاحب خونه پالون دوزه»پولی که از این طریق جمع آوری شده به بیمار یا کسی که به نیت او دوس دوس رفته اند داده می شود تا به مرادش برسد.کُلو بیست و هفتمیخانواده ها واجب میدانستند شب بیست و هفتم ماه رمضان تنورخانه را روشن کنند و نان بپزند که در گویش مردم بافق کُلو گفته میشود می پختند در همان تنور خشک می کردند و هر کدام را برای برکت سر خُمره گندم، کیسه آرد، خمره نان و… می گذاشتند و تا سال بعد نگهداری می کردند.

**کتاب«فرهنگ مردم بافق»- محمدعلی طالعی بافقی

روابط عمومی انجمن ادبی پژواک