نوشته مان را با یک سوال از مسئولین شروع می کنیم: آیا تاکنون #گریه یک #مرد را دیده اید؟ آیا درد و رنج عزیزانتان را دیده اید در حالی که از انجام کاری برای آنها عاجز باشید؟ ما دیده ایم، گریه ای که در آن عشق، خستگی و نا امیدی موج می زد دیده ایم و همزمان جلوی بغضمان را گرفته ایم. خدایا ما را چه می شود؟ گریه مردی که هزاران سوال بی جواب داشته، مستاصل و وامانده از همه جا به ما پناه آورده بود. مردی که تشخیص درد همسرش در بافق نزدیک به دو روز طول کشیده بود و بعد از نتیجه ندادن برای #سونوگرافی راهنمایی شده بود به یزد. سخنانش را قطع کردیم و در حالی که خودمان را جمع و جور و کنترل می کردیم با کمال تعجب پرسیدیم: مگر بافق هنوز مشکل کارشناس، متخصص، کاربر یا دکتر #سونوگرافیش حل نشده است؟ چرا کسی برای این مدیریت فشل کاری انجام نمی دهد؟ با گریه ادامه داد: اگر خانم من در این دو روز و یا در مسیر و بر اثر آپاندیس خدای نکرده فوت کرده بود چه کسی و یا چه کسانی جوابگو بودند؟ درد کشیدنهای همسر مریضش در این دو روز، هراس و اضطراب در مسیر یزد تا گرفتن سونوگرافی، آپاندیس و عمل، طاقتش را طاق کرده بود و اشکی که سرازیر بود. عاجزانه از ما خواست که کاری کنیم. ما چه کاری می توانیم بکنیم جز نوشتن؟ مگر ننوشته ایم؟ اما دریغ از یک جواب، حتی فحش یا تهدید، تهدیدمان هم بکنید خوشحال می شویم و می فهمیم لااقل نوشته مان را خوانده اید و پیامش را دریافت کرده اید. خیلی کوتاه و خطاب به مسئولین شهرستان و به خصوص مسئولین #بیمارستان و #تامین_اجتماعی بافق می نویسیم، قسمتان می دهیم به همین قلم، به حرمت آن، به روزی که به نام آن نامگذاری شده، به قلمی که در قرآن به آن و حرمتش تاکید شده، به #قسم_بقراطی که خوردید، تو را به خدا به داد مردم برسید. مگر داشتن یک متخصص سونوگرافی برای شهرستانی ۵۳۰۰۰ نفری و اطراف آن درخواست زیادی است؟
شورای سردبیری عصر بافق