شهرستان بافق و منابع خدادادیش بین دو مافیای استانی و کشوری گرفتار شده است. دو مافیایی که در اوج اختلاف کنونی بین خود و در جهت رقابت با یکدیگر جنگ و دعوای #آبی راه انداخته اند و از کشاندن دعوا بین مردم چند استان و سوء استفاده از آن هر کدام به نفع خود نیز ابایی ندارند اما سیاستهایشان برای شهرستان بافق با هم نزدیک است و مثل دو لبه قیچی به توسعه بافق فشار می آورد که اگر در گذشته با احداث گندله و فولاد توسط مافیای کشوری در این منطقه مخالفت می شد با نزدیکتر شدن دو لبه قیچی اکنون با احداث کارخانه فرآوری و تولید کنسانتره نیز توسط مافیای استانی مخالفت شده و سنگ اندازی می شود. شعارشان می تواند این باشد: “ما هر دو با هم به سنگ آهن و آنومالیهای این منطقه نیاز داریم و هر کارخانه فرآوری، گندله و یا فولاد ما را از این منابع خدادادی محروم تر می کند” پس با فشار از بالا و با سیاستهای غلط و بر خلاف مصالح ملی و عمومی در جهت منافع مافیا، فولاد با مشارکت ۵۱ درصدی بخش خصوصی در شهرستان بافق روی هوا می رود و شرکت خصوصی که احساس می کند سرمایه گذاری در این منطقه پرسود قرار است هر روز با سنگ اندازیها و چوب لای چرخ گذاشتنهایی همراه باشد ترجیح می دهد کنسانتره اش را در جایی دیگر احداث کرده و سری که درد نمی کند دستمال نبندد. بزرگترین نشانه بارز این سیاستهای غلط منطقه ای، استانی و قومی و قبیله ای و اینکه همگی بخش نیمه خصوصی، نیمه دولتی (خصولتی) و تحت تاثیر شدید سیاستهای دولتی قرار دارند این است که هزینه ها برایشان معنای واقعی و موثر خود را ندارد. هزینه فقط در یک سیستم شفاف کاملا خصوصی معنی و مفهوم پیدا می کند و نه در سیستمهای دولتی و نیمه دولتی.
همانطور که تمام متخصصین این حوزه بر آن واقفند در سنگ آهن و صنایع وابسته بیشترین هزینه ها را هزینه جابجایی و حمل و نقل به خود اختصاص می دهد، همان هزینه ای که در سیستم فعلی (که شرکت سنگ آهن جهت گسترش صنایع جوار معدنیش متوقف شده و با سرعتی کند آن هم فقط به خاطر عرق بومی یک مدیر و همراهی مردم منطقه در حال انجام است) اصلا معنایی ندارد. که اگر معنا داشت شرکت سنگ آهن مرکزی ایران بافق به این حال و روز نبود. کارخانه فرآوریش بیش از ده سال به طول نمی انجامید و تکمیل کارخانه گندله اش قرار نبود با خون دل خوردنها همراه باشد.
ادامه دارد…
شورای سردبیری عصر بافق