بنام خداوند جان و خرد
ای برادر تو همان اندیشه ای …… مابقی تو استخوان و ریشه ای
با عرض سلام و ادب
هر چه در اندیشه داشتم نگاشتم تا وجدانم آسوده از رفتن باشد، بسیار و بسیار بر خود رنج گذاشتم تا شاید عزت حرفه ام را موجبی باشم، هر چند از جنس آدمی هستم و اشتباه از آدمی ممکن. با خدایم عهدی داشتم که اگر گل نیستم خاری نباشم. می دانستم المعنی هو الله و آن را هر چند با قصور، در اندیشه می پنداشتم و در کردار بر خود فرض می انگاشتم. چون در فکر برای بندگانِ هم شغلم نیک می خواستم، صاحب ایشان و من یعنی حضرت دوست نیز برایم مددی بود بی حساب. لیکن مرا اعتقاد این است که هر قصوری در این سیر از طرف دوستانم حلال گشته و می گردد. شاید فرصتی نباشد تا از حضور تک تک صاحبان حق، طلب حلالیت کنم و خاک پایشان را توتیا. ضعفم را ببخشید و بدانید بیشتر از این توان نداشتم و هیچ گاه و هیچ گاه دروغ نگفتم حتی به کلمه ای برای منفعتی یا حتی برای مصلحتی.
اعتمادتان را در انتخاب خود در طی این سنوات ذخیره سراشیبی قبرم می دانستم و حق جل و اعلی گواهی می دهد که هیچ گاه به این توفیق خیانت نکردم و هرگز از حسی بدون وجود عقل و یاد خدا مدد نخواستم و همواره حواسم را ابزاری در خدمت عقل و شرع می دانستم. دادار بزرگ هستی گواه بر سهو هر قصوری است که شاید به دلیل ضعف توان و یا به علت کمبود امکانات و یا شرایط موجود موجب آن بودم. بودم تا وقتی اثرم را می دیدم و رفتم وقتی ازشکستن عهدم به دلیل مصلحت اندیشی همراهانم در هراس گشتم. این رفتن را بر این امیدم تا دیگران نوری تازه بخشند آن راهی را که حرفه ام شایسته آن است و ترفیع دهند آن کاستی های کوچکترینشان را و بی اغراق باید گفت: هستم اگر می‌روم گر نروم نیستم.
در پایان از تمامی اعضای سازمان درخواست میکنم که با حضور پر رنگ خود طالب نمایندگانی با عقلانیت و صلابت بجای نمایندگانی مصلحت اندیش و مقلد بوده و تغییر را در این انتخاب از ضروریات بدانند.
همیشه امیدوارم و چون بنده ای، در انتظار نور و سرور. شما بزرگید و من کوچک و بخشش در وجود و سجود از بزرگان. ان شاالله حلالم خواهید کرد.
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست.
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

با تشکر – کوچکترین شما محمد رضا کارگران بافقی-اسفند نود و شش