روز سه شنبه سوم بهمن ۹۶ مصادف با سالروز ولادت زینب کبری و پیام آور عاشورا که چندین سال است که به سفیدپوشان آرام بخش جسم و روان دردمندان و بیماران اختصاص یافته است.

هرچند وعاظ و مداحان که تبحر خاصی در ایام حزن و اندوه دارند برنامه ویژه ای برای ولادت پرستار دشت کربلا نداشته اند اما در عوض بیمارستان ولی عصر بافق از صبح علی الطلوع تا پاسی از شب در ترافیک شادباش گویانی بود که از مدرسه و اداره و شورا و سنگ آهن و فرمانداری آمده بودند تا با شاخه گلی قدر بشناسند زحمات پرستارانیکه از صبح تا شب و از شب تا صبح بر بالین بیماران و دردمندان خواب و آسایش را بر خود حرام میکنند تا درد را تسکین بدهند و رنجی از دل بیمار بزدایند.

اینکه به پاس قدردانی از زحمات گروهی یک روز را به نام آنان بنامند نه تنها بدنیست بلکه باید هر روز و هروقت سپاسگزار کسی بود که وظیفه اش و کارش را به نحو احسن انجام میدهد.
چه پرستار باشد و چه پزشک و مهندس و کارگر و کارمند

اما اینکه یکی را پرستار بدانیم و او را تجلیل کنیم و در کنار او همکار و هم ردیفش را به حساب نیاوریم و از قلم بیندازیم جای سوال است که اورژانس برای چیست و کارش چه ارتباطی به پزشکی و پرستاری دارد؟
همان اورژانسی که در بیست چهار ساعت شبانه روز با صدای زنگ تلفن از جا می جهد و دقیقه و ثانیه اش برای رسیدن بر بالین بیمار اورژانسی حکم جان و زنده ماندن دارد.

همان پرستاری که در مراکز توانبخشی و بهزیستی از کسانی مراقبت میکند که شاید من و شما نتوانیم بیشتر از ساعتی را با او بگذارنیم و دیرمان می شود که برگردیم.
پرستار عزیز و گرامی!
اگرچه خودت شغلت را انتخاب کرده ای ولی من و همه مردمانم میدانیم که درد نکشیده ایم و دردمند نباشیم زیاد حرف میزنیم و وقتی به هردلیلی دردی داشته باشیم تنها کسی که می تواند آراممان کند تویی
روزت مبارک و تنت سلامت.
خدایت پشتیبان و روزیت حلال و طیب باد