باسمه تعالی

تحصیل علم در پیشرفت بسیار موثر است ولی تکیه بر آن،آرامش و سعادت نمی آورد چون علم،ابزاری از ابزارهای رسیدن به آن آرامش است و هر لحظه در حال جدیدشدن است.
تحصیلات آکادمیک جزئی از علم است پس به طریق اولی نمی توان به آن تکیه کرد.
اینکه خدا مکرر در مکرر می گوید و یادآوری می کند که یاد من شما را آرام می کند بسیار واضح و متقن است.
تکیه گاه هر مخلوقی،خالق اوست چون آگاه ترین به مخلوق،فقط خالق است و بس.
لازمه خلقت خلق،قرار دادن مسیر و ابزار مورد نیاز برای رسیدن به آرامش است.
با کوچکترین دقت مشخص است که خلقت خداوند تام و کامل است.
تحصیلات باید سبب نزدیکی بیشتر خود و دیگران به خدا شود نه اینکه ایجاد ساز و کارهای تقابل با خواست خدا.
تحصیلات باید در جهت سلامت خود و جامعه از هر حیث باشد نه اینکه بی اثر و منفعت طلبانه.چرا که علم واقعی حقیقی چیزی جز این نیست هر چند به جهت طمع در منفعت،رویکرد بعضی افراد به سمت غیرواقعی سوق دارد.
دسترسی به حس آرامش،تحلیل مشکلات خود و دیگران است نه فرار و سرکوب کردن آن ها.
تحلیل،متشکل از پذیرفتن،شناخت،بررسی،تلاش،رفع،مقاومت و مقابله است.
آرامش را نمی توان جستجو کرد چون شیء نیست بلکه یک پدیده الهی است که خداوند در وجود انسان قرار داده و از تعامل عقل و احساسات ایجاد می شود.
ارتباط موجودات با خدا همیشه هست و انسان نیز مستثنی از این قاعده نخواهد بود ولی صاحبان علم باید ارتباط قوی تری داشته باشند به ویژه علومی که با روح و روان افراد سروکار دارند چرا که وسیله علم در دستشان است و هدف این وسیله،جزایجاد زمینه و حس آرامش نخواهد بود.
علت اینکه بسیاری از صاحبان علم و فن،اثرگذاری لازم را ندارند همین اتکا به خود و علم خود است نه خدای خود.
شیوه انتقال از طریق بیان و ابزار خوب،خوب است ولی نفوذ کلام فقط با قویتر کردن ارتباط با خدا حاصل می شود چون بسیاری هستند که ابزار به روز بیان و انتقال ندارند ولی کلامشان نفوذ دارد و موثر است.
اینکه زکات علم،نشر آن است نه ازباب پخش و توزیع آن بلکه همانطور که زکات به دلیل الهی بودن همه اش برکت و رحمت است انتقال علم هم باید سبب برکت و رحمت باشد و این مسجل نخواهد شد جز ارتباط با رب.
((به چه دل خوش کنم؟به هرآنچه خدایم برایم به آن خوش است))

روابط عمومی بهزیستی بافق