پس کوچه های غفلت؛ این ماجرا به خیر گذشت اما ….

چند روزی بود که مزاحم تلفنی داشتم و از اینکه به همسرم چیزی بگویم می ترسیدم. نمی دانستم چه کار کنم. مرد جوانی با فرستادن پیام و زنگ های پی در پی امانم را بریده بود.
چند روزی تلفن همراهم را خاموش کردم اما فایده ای نداشت. دائم از این می ترسیدم که وقتی همسرم خانه است پیامی بفرستد و او پیامها را بخواند. این پیام ها برایم شده بود کابوس. جرئت نداشتم حتی به خانواده خود بگویم تا اینکه تصمیم گرفتم با او قرار گذاشته و وقتی سر قرار حاضر شد به پلیس زنگ بزنم تا او را دستگیر کنند.
همین کار را هم کردم. پس از اینکه اعتمادش را جلب کردم با او قرار گذاشتم که در یکی از محله های قدیمی و خلوت شهر همدیگر را ملاقات کنیم. نیم ساعت زودتر سر قرار حاضر شدم بدون اینکه به کسی چیزی بگویم.
سر ساعت مردی حدودا ۳۵ ساله وارد کوچه شد. خیلی ترسیده بودم، نزدیک آمد و آهسته گفت: شما هستید؟ دست و پایم یخ شده بود و از ترس مثل بید می لرزیدم. سعی کردم بر خود مسلط شوم اما او که انگار فهمیده بود من ترسیده ام با چرب زبانی خاصی گفت: نترس بیا برویم سوار ماشین من شویم تا راحت تر با هم صحبت کنیم.
نزدیک ماشین که رسیدیم از او خواستم صبر کند تا از مغازه ای که در آن طرف خیابان بود کمی خرید کنم، با زیرکی خاصی پرسید چه می خواهم تا خودش برایم بخرد. او رفت و از من خواست تا در داخل ماشین منتظرش بنشینم.
از فرصت استفاده کردم و با پلیس ۱۱۰ تماس گرفتم، مشخصات خودرو را به آنها دادم. دقایقی بعد پلیس ما را پیدا کرد و آن مرد شیاد را به دام انداخت.
در اداره پلیس تصمیم گرفتم با همسرم تماس گرفته و ماجرا را برایش بگویم. همین کار را هم کردم. همسرم خیلی زود آمد و وقتی ماجرا را شنید خیلی عصبانی شد اما با صحبت های نیروی انتظامی قانع شد که من مقصر نبودم و حرفهایم را باور کرد.
حالا با اینکه ماجرا به خوبی تمام شده است اما از همه زنان و دختران می خواهم اگر این اتفاق برایشان افتاد در اولین اقدام با همسر و خانواده خود موضوع را در میان بگذارند و مانند من این اشتباه را تکرار نکنند که به تنهایی وارد عمل شوند.
خدا می داند اگر آن مرد مرا به بیراهه می کشاند و پلیس هم کمی دیرتر می رسید چه اتفاقی برایم می افتاد؟ خدا را شکر می کنم که این ماجرا ختم به خیر شد.

برگرفته از پرونده های واقعی نیروی انتظامی