فرهنگ نامه شماره ۷ :

محیط زیست

رابطه انسان با محیط زیست رابطه ای همیشگی است.
بطوری که هر کدام از این دو تاثیر بسزایی بر دیگری دارد.
محیط زیست و منابع طبیعی از جمله نعمت هایی است که تنها برای بهره مندی انسان ها خلق شده و هیچگونه ضرر و زیانی ندارد.
متاسفانه در چند سال اخیر شاهد نابودی این منابع ارزشمند به دلیل عوامل طبیعی و انسانی بوده ایم.
قطع درختان و تخریب جنگل ها ، خشکسالی ، گرمایش جهانی ، آلودگی هوا و … مواردی اندک در رابطه با این موضوع هستند.
مواردی که میتوان با اعمالی کوچک اما تاثیرگذار از گسترش آن ها جلوگیری کرد.

محیط زیست چیست و چرا حفاظت از آن ضرورت دارد؟
به مجموعه مکان هایی که در آن ها حیات وجود دارد محیط زیست می گویند.
محیط زیست از جهات مختلفی برای ما انسان ها مهم و ارزشمند است.
از مهمترین زمینه های استفاده از محیط زیست میتوان به خواص درمانی ، صنعت و مواد غذایی اشاره کرد.
بسیاری از داروهایی که عرضه می شوند از گیاهان و منابع طبیعی به دست آمدند.
وجود معادن طبیعی نیز زیرمجموعه صنعت هستند و اکثر مواد خوراکی که استفاده میکنیم ثمره طبیعت میباشد.
از سود و منفعت محیط زیست همه باخبرند و میدانند در صورت تزلزل در تعادل این موهبت الهی زندگی مان دچار بحران جدی میشود.

اما برای حفظ و نگهداری محیط زیست چه باید کرد؟
ضروری ترین راهکار برای حفظ محیط زیست آگاهی و آموزش افراد برای برقراری پیوندی طبیعت دوستانه است.
همه ما باید از این موضوع آگاه باشیم که نسبت به محیط اطراف خود مسئولیم.
با خود عهد ببندیم هر عملی که باعث تخریب یا آلودگی آن میشود انجام ندهیم و در صورت مشاهده اقدامی بر ضد طبیعت دست روی دست نگذاریم و از پیامد های ناگوار آن تا حد ممکن جلوگیری کنیم.
رسول خدا در این باره می‌فرمایند : 《از زمین محافظت کنید، چرا که زمین اصل و منشأ شماست》

زندگی آدمی با محیط زیست رابطه تنگاتنگی دارد و ازجمله شرایط داشتن جامعه ای سالم ، حفظ و نگهداری این محیط است.
یکی اساسی ترین رکن های زندگی بهرمندی از سلامت جسمانی است و این مهم میسر نمی شود مگر با داشتن محیطی پاک و سالم.
پس از این به بعد با طبیعت آشتی کنید و خود را در برابر آن مسئول بدانید که این محیط نعمتی برای شما و میراثی برای آیندگان میباشد.

نویسنده : محمدطاها دهقانزاده