سکوت از برای خودت پیشه کن

سخن با خلایق, به قدرِ نیاز..
نه بیهوده گویی, نه افشای راز..

جز این گر کنی, بیش و کم میشوی..
بدونِ گنه, متهم میشوی..

بسی حرف حق, زشت تفسیر شد..
بسی خیر گفتی و تقصیر شد!!

گهی خواستی, مشکلی حل کنی
میان دوکس, جنگ منحل کنی,,

ولی شر شد افتاد برگردنت..
تو را آتش افروز نامیدنت!!

خموشی ز گفتار بس بهتراست
(زبان در دهان پاسبان سر است)

نه بشنو, نه واگوی, اسرار خلق
که مانی سرانجام, در کار خلق

سر خویش را گیرو لب را ببند
مزاحی اگر بود گاهی بخند..

نه رد کن کلامی, نه تصدیق کن
ز جمعِ نزاع, خویش تفریق کن..

فرو بسته لب بی خبر از غم است
گهی بی خبر, بهترین ادم است..

در این حرفِ من ,نیک اندیشه کن
سکوت از برای خودت پیشه کن…

(محمدعلی دهستانی)