عدالت نیست چه با نماینده چه بی نماینده

امروز قرار بود وزیر رفاه به بافق بیاید و خانه خیری سالمندان را افتتاح کند. پروژه هایی که خیرین زحمت آن را می کشند و دولتی ها به نام خود تمام می کنند و برای هم نوشابه باز می کنند و روبان می برند و سخنرانی های آتشین در مورد وظیفه و تکلیف می کنند و در آخر هم به رسم ادب و جوانمردی از خیرین تشکر ویژه می کنند .
امروز اما اتفاق جالب دیگری هم افتاد و آن تابش خورشید قدرت بی مثال تابش بود و شب دیجوری که برای نماینده بزرگترین حوزه انتخابیه کشور رقم خورد .امروز وزیری که دو سال پیش با دستپاچگی به بافق آمده بودند تا به اعتصابات پایان دهد و در جلسه کذایی فرمانداری همه چیز را ماست مالیزه فرمود و وعده های رنگین داد و رفت؛ به خود زحمت نداد تا سری هم به حوزه های محروم بزند و مثلا الکی چند تا وعده بدهد.
آن روزی که به ما وعده های سرخرمن می دادند و در استان تحویلمان نمی گرفتند؛ ما نماینده بومی نداشتیم و مثلا در کانون قدرت دست و پایمان بسته بود ولی جالب است که امروز ما نماینده بومی داریم و دوباره همان آش و کاسه است. پس بی عدالتی و تبعیض ارتباطی به اتصال با کانون قدرت ندارد. بیشتر به روابط پشت پرده و دست های پنهان بستگی دارد.
در اردکان سه پروژه با اعتبار 56 میلیارد تومان به بهره برداری رسید و در بزرگترین حوزه انتخابیه نه صدای کلنگی شنیده نشد و نه روبانی بریده شد و نه حتی وعده ای داده شد و فریادهای نماینده شهرهم مانند همیشه هیچ تاثیری نخواهد داشت و بعد از مدتی به فراموشی سپرده می شود و دوباره روز از نو وروزی از نو.
ولی وظیفه ما این است که مثلا الکی امید و نشاط را به جامعه تزریق کنیم و نق نزنیم و گله و شکایت نکنیم و آه و نفرین نفرماییم و فقط مثل یک بچه خوب و نجیب ساکت و آرام بنشینیم و بی عدالتی را نگاه کنیم.
آیا نماینده شهرمان به غیر از فریاد زدن از این بی عدالتی و تبعیض ,راهکار دیگری ندارند.؟ آیا نباید گوش کسی را بپیچانند یا این که باید شکایت به خدا ببرند؟ آیا نیاز نیست این بی عدالتی را از تریبون مجلس اعلام کنند؟ یا مرقومه شدید اللحنی به نشانه اعتراض بنویسند تا حداقل نشان دهند که همان نماینده با نطق های آتشین هستند و از حقوق مردم با تمام وجود دفاع می کنند یا مانند دخیل عباس الفاظی تندتر بارشان کنند؟ آیا نیاز نیست با روزنامه ها و سایت های کشوری مصاحبه کنند تا همگان حداقل بدانند که ما در این سال ها رنج های فراوان کشیدیم و خون دل ها خوردیم چه زمانی که نماینده نداشتیم و چه الان که نماینده درد آشنا و بومی داریم .