زبان قاصر است از این حجم از بزرگی، بزرگواری، بزرگ منشی و روح بلند، چقدر تفاوت وجود دارد بین ما آدمها و همگی هم با وجود این تفاوتهای شگرف و بعضا عجیب و غریب و غیر قابل درک در نهایت، آرامش و امنیت فکر و روان می خواهیم، از شما سوال می پرسیم، می شود؟! می شود نتیجه کارهایمان چیزی متفاوت باشد و با اعمال و رفتارمان، افکارمان، نوع دید و نگرشمان در تضاد؟ نمی شود به همان خدای عزیز و رحیم و مهربان نمی شود.
آیا می توان بین انسانهایی که از زیر کار در رفتن برایشان افتخار است، بد اخلاقی و بدخلقی و ندیدن آدمها کلاس، دزدی و اختلاس و خوردن حق مردم و بیت المال را کم یا زیاد زرنگی می دانند و فقط به خودشان فکر می کند و انسانهای بزرگواری که در جامعه غوطه می خورند، درد و رنجها را می بینند، غصه خوار دیگران نیز هستند و مو سپید می کنند، بی تفاوت نیستند، اهل کار و تلاش هستند و صاحب نظر و ایده و انرژی فراوان برای کمک به دیگران و در صف اول خیرین مدرسه ساز، بیمارستان ساز و در کل کمک از حاصل تلاش پاکشان در کارهای عام المنفعه، ارتباطی برقرار کرد؟! آیا اگر شما تصمیم گیر بودید آرامش را به کدام دسته هدیه می دادید و کدام دسته را مستحق شادی و امنیت و آسایش بیشتر می دانستید؟
روح پاک مرحوم حاج حسین رحمانی هنوز که هنوز است می خواهد به درد مردم بافق رسیدگی کند و مرحمی به زخمشان نهد یا آن مرحوم که روحش قرین رحمت الهی قرار گیرد (الهی آمین) چند جانشین شایسته در اینجا از خود به یادگار گذاشته است؟ اما چه سوالی است مگر فرقی هم می کند؟ واقعا که خیرین بزرگوار، خانواده مرحوم حاج حسین رحمانی، کار نیکوی انفاق و کمک، موهبتی است که خداوند منان هرکسی را نصیب نخواهد کرد که این امر لیاقتی می خواهد به اندازه روح بلند و پاک آن مرحوم و همت، تزکیه، تربیت خانوادگی و ریشه ای اصیل و با نجابت و بزرگی خاص این خانواده عزیز که خداوند اینها را به خواص خود هدیه می دهد. درودی خالصانه و خاضعانه محضر شما که مظهر مهر هستید. از مناعت طبع بلند و سخاوت شما جهت اهدای مبلغ یک میلیارد تومان به منظور توسعه بیمارستان حضرت ولیعصر (عج) شهرستان بافق تشکر و قدردانی می کنیم.