بسم الله الرحمن الرحیم
« و اشرقت الارض بنور ربها»
آقای من!
وقتی خبر اقامه نماز جمعه به امامت شما را در تهران شنیدم.
وقتی سیل مشتاقان که با شور و شوق وصف ناشدنی به سوی مصلی روانه بودند را دیدم.
وقتی جمعیت چند میلیونی که همه آماده می شدندکه زمزمه کنند یا از دل بگذرانند که:
« نماز جمعه به امامت ولی امر مسلمین جهان قربت الی الله»
چقدر لذت بخش بود! نمی دانم چرا ناخودآگاه به یاد آمدن او افتادم! او که همه عالم و آدم انتظار آمدنش را می کشند.
مولای من!
ببخشید مرا! دست خودم نیست شاید تقصیر چشمانم است که وقتی تو را می بینند و مهربانی چهره ات و زیبایی نگاهت را به نظاره می نشینند به یاد آن چشمه زیبایی ها و آن عصاره مهربانی ها می افتند. شاید هم تقصیر دلم باشد وقتی که خاطر تو در او جلوه گر می شود بی درنگ هوای سرزمین یار و همراهی با او به سرش می زند.
محبوب من!
چه زیبا حضور ده ها میلیونی مردم برای بزرگترین بدرقه جهان و همچنین در هم کوبیدن نظام جنایتکارآمریکا را به ایام الله توصیف کردید. چقدر با مسماست چرا که یکی دیگر از ایام الله؛ روز ظهور خورشید مغرب حضرت ولی عصر ارواحنا فدا است با حضور صدها میلیونی مردم برای بزرگترین استقبال جهان و برای درهم کوبیدن اساس نظام های جنایتکار.
چه زیباست آن زمان که زمین به واسطه حضور و ظهور او پر از نور می شود و خلیفه خدا و امام انسانیت، رحیمانه، عطای بدون استحقاق را بر خود واجب می شمارد.
چه با شکوه است زمانی که وارث تمام خوبیها و فضیلت ها، عالم و آدم را بر سفره وسیعِ فضل و کرم خود می نشاند و بی حساب از باب اللهی وجود خود بهره مند می سازد.
آن زمان که فرزند ابوتراب تیرگی خاک سرد را به تاریخ می سپارد و با گرمی خویش، رنگ سبز بهشت را از شرق تا غرب زمین می گستراند.
آنگاه که گل های پرپر شده باغ، باز می گردند و باز می شکفند و باغبان مهربان آغوش تربیت می گشاید و دوباره سرود شکفتن و طراوت و زندگی می سراید. آنروز چقدر زیباست.
چقدر لذت بخش است آنروز که جهانیان همه قامت می بندیم و زمزمه می کنیم یا از دل می گذرانیم که:
« نماز جمعه به امامت امام خوبیها مهدی فاطمه قربت الی الله »
ای خالق مهربان!
بحق گل یاس و بحق گلهایی که به عشق دیدار فرزندش شکفتند و در طلب او پرپر شدند در ظهور گل نرگست تعجیل بفرما!
مهدی مهدوی نژاد