ناشنوایی بخشی از احوال آدمی است که در سراسر دنیا وجود دارد،از قبایل بدوی گرفته تا جوامع بسیار خصوصی .
ناشنوایی در تمام نژادها ،در هر دو جنس ،فقیرترین طبقات اجتماعی وحتی خانواده های ثروتمند دیده میشود.
در اهمیت ناشنوایی همین بس که در تمام دنیا برای آسیب بینایی یک واژه وجود دارد :
کور ،نابینا ،ولی برای آسیب شنوایی همیشه دو واژه وجود دارد : کر وگنگ ،کر ولال ،صمُ بکم و…،چرا که ناشنوایی همواره آسیب دیگری (که همان مشکلات ارتباطی است ) را به همراه دارد .
ناشنوایی بعنوان یک واقعیت موجود در دنیا،ریشه ای طولانی در تاریخ دارد اما آموزش ناشنوایان بعنوان یک ضرورت طی چند قرن گذشته مورد توجه قرار گرفته وبه آن پرداخته شده است .
با وجودی که ناشنوایی همیشه بخشی از احوال ادمی بوده ،شیوع ان وشرایطی که در آن ناشنوایان زندگی میکنند در اعصار پیش از تاریخ ،یونان وروم باستان وقرون وسطا موضوع گمانه زنی بوده .
برخی جوامع براساس باورهای نادرست آنها را مسخره کرده یا مورد آزار قرار می دادند وحتی آنها را می کشتند. به مرور در طول تاریخ تمدن گرایش ها به سمت ناشنوایان تغییر کرد وجوامع از آنها حمایت کردند.
“جروم کاردان ” پزشک وریاضیدان ایتالیایی سده ی شانزدهم نخستین کسی بود که تشخیص داد واژه های نوشتاری می توانند بدون توسل به گفتار بیانگر اندیشه ها باشند وهمان گونه که واژگان تنها براساس قرارداد بیانگر اندیشه اند واژگان نوشتاری نیز میتوانند براساس قرارداد بیانگر اندیشه ها باشند. او اهمیت خواندن ونوشتن را در آموزش ناشنوایان مورد تاکید قرار دادوباور داشت بسیاری از مفاهیم انتزاعی را میتوان با اشاره به ناشنوایان توضیح داد.
دای لاپای درسال ۱۷۵۵میلادی در پاریس نخستین
آموزشگاه ناشنوایان را در جهان بنیاد نهاد. او بدون داشتن تجربه آموزش ناشنوایان ،گسترش نظام آموزشی خود را آغاز کرد او دریافت ایماها اندیشه های انسان را به اندازه ی زبان گفتاری بیان میکنند وبر این باور بود زبان اشاره زبان طبیعی ناشنوایان است ومعتقد بود آموزش فراگویی در مقایسه با زبان نوشتاری واشاره ها از اهمیت کمتری برخوردار است .
مدارک ثبت شده درباره نخستین آموزگاران ناشنوایان سرشار از اطلاعاتی است که نشان میدهد بسیاری از روش هایی که امروز استفاده میشود ریشه در کار این پیشگامان دارد.
در تمامی کشورهای دنیا از جمله ایران ،از دیرباز اقداماتی برای رشد وآموزش کودکان ناشنوا ونیز بهبود کیفیت زندگی آنها انجام شده است که از آن جمله میتوان به ابداع زبان اشاره ،اختراع دستگاههای بهبود شنوایی از جمله سمعک،ایجاد شرایط مناسب برای آموزش وتعلیم وتربیت ناشنوایان ونیز ایجاد زمینه اشتغال ونیز برخورداری از سایر حقوق مدنی اشاره داشت.
۸ مهرماه روز جهانی ناشنوایان گرامی باد
تهیه وتنظیم :”مهرنگار گرگیج همیارجامعه معلولین”