تطهیر

آن شب سحری بود و دلی بود و نگاری                                                   یک جام پر از می که کند لیل؛ نهاری

نوشیدم و بوسیدم و با یار سماعی
دل پادشهی گشت و به ادراک ؛ سواری

در طرف خیالم به الستش سخنی شد
آری به دو صد ناز زمستان چو بهاری

عقل آمد و گفتا که زمن کار دگر نیست
اینجا سخن از نار چو حلاج ؛به داری

آن آب حیاتی که سحر راز زاو گفت
تطهیر رضا بودو به آن دار ؛گذاری

شاعر؛
محمد رضا کارگران بافقی