این روزها حالمان جور دیگری است، #انرژیمان به شدت تحلیل رفته، کمتر نای #نوشتن و قلم زدن داریم، البته بعد از حدود دو سال به همراه بسیاری از مواردی که برای اولین بار و یا اولین بارها در زندگی مان تجربه می کنیم به این حالت نیز عادت کرده ایم، یا به قولی در مقابل آنها پوست کلفت کرده ایم، دقیقا یادمان می آید اوایل گاه گاهی همین احوال و موارد با روح و روانمان چه بازیهایی که نداشت، ولی همیشه نهایت تلاشمان در این بود که خودمان را جمع و جور کرده، در مقابل همه این به نوعی ناملایمات صورتمان را با سیلی سرخ نگه داشته، استوارتر از گذشته قدم برداریم، به نشانه ها بیشتر دقت کنیم و دلسرد نشویم.
گاهی با خود فکر می کنیم که چه شد، کدام مسیر و چگونه طی شد، چه اتفاقاتی پشت سر هم قرار گرفت، کدام دری با چه تخته ای جور شد تا ما در مسیری که اکنون در آن هستیم قرار بگیریم، با قلم هم نشین و مانوس شویم، روزها در پس طوفان #خبرهای_ناامید_کننده و زجر آوری که سفیدی را برای موهایمان به ارمغان آورده، آرامش و آسایش را از خودمان، خانواده، فامیل و اطرافیانمان ربوده به آن پناه ببریم، به قول دوستی عزیز و استادی بزرگ به اطرافمان بیاندیشیم، در تنهائیمان ضمن پیچ و تاب خوردن در هزارتوی مشکلات بیشمار پیش پای مردم داغ شویم تا زمانی که در دمای ذوب قرار گرفتیم همه آنچه در درونمان ما را آزار می دهد را به یکباره در حروف، کلمه ها و جمله ها جاری کرده و به آن حس، روح و جان دهیم تا کوله بار مسئولیت را حتی اگر شده برای ساعتی و یا دقایقی به زمین بگذاریم که بتوانیم تا روز بعدی و یا نوشته بعدی در این فضایی که برای خودمان ساختیم و برایمان ساختند بهتر نفس بکشیم، نمی دانیم اگر روزی قرار شد می توانیم بدون قلم، کاغذ، نوشتن و از درد مردم گفتن زندگی کنیم! گفتنها و نشر دادنهایی که گاهی با چاشنی انتقاد، گاهی با رنگ‌و بوی اصلاح و ارائه راهکار و یا وارد کردن تلنگری، همگی منصفانه و با نیتی خیر همراه باشد ولی واقعا بعضی مواقع به صورت جدی به آن فکر می کنیم، با خود فکر می کنیم که شاید در مسیر اشتباهی گام برمی داریم، عطای همه چیز را به لقایش ببخشیم، اصلا سری که درد نمی کند چرا دستمال ببندیم، باید به زندگی خود برگردیم؟!
ادامه دارد…
عضو شورای سردبیری عصر بافق