حضور برخی افراد مسئول، غیر مسئول و یا قبلا مسئول در جلسات #هم_اندیشی و ابراز دلسوزی از سوی آنها برای شهر و مردمش برایمان چندش آور است، آنقدر چندش است که انسان را بیشتر به یاد از دست دادنها می اندازد، ما بعضیها را نبینیم حالمان بهتر است، همنشینی با یک کشاورز و پیرمردی قدیمی و ساده دل -متاعی که این روزها بسیار کمیاب است- به ما چه چیزهایی که نیاموخت، امیدواریم این آموخته های گرانبها برای همیشه در ذهنمان حک شود، دیداری که برای ما آنقدر دوست داشتنی و حکمت آموز بود که می خواستیم ساعتها، دقیقه ها، ثانیه ها آنقدر کش بیاورد تا این دیدار را پایانی نباشد، ای کاش اصلا زمان می ایستاد تا سیراب شویم اگر شویم، بعد از این می خواهیم از این دیدارها بیشتر داشته باشیم، واقعا پیرها گنجینه های حکمت خداوند هستند، دیداری و خاطره ای از یک #مسئول_بومی و مغرور که به آب نیز ربط پیدا می کرد و از آن طیف انسانهای چندش، اما دیداری به تازگی و با یک #مسئول_غیر_بومی که به آسفالت نیز ربط پیدا می کرد و کشاورزی که دعا گو بود، کشاورزی که دیده شدنش را با هزار کیلومتر آسفالت و آب و برق و کوفت و درد معاوضه نمی کرد و چه حس زیبایی بود حس #خدمت_گذاری؛ حس خدمتگذاری، حسی که بسیاری از مسئولین قبلی و فعلی که ما با دیدنشان چندشمان می شود و شاید خیلی مردم دیگر نیز هم، انگار فرصت درکش را پیدا نکرده اند هنوز، احتمالا نخواسته اند که زیباییش را درک کنند و یا حداقل در این زمینه تلاشی نکرده اند، که این حس لیاقت می خواهد و در این دنیا هیچ چیزی با ارزشتر از آن نیست، می گویند احساس انسانها به یکدیگر منتقل می شود، به برخی انسانهای خاص می گوییم، مواظب باشیم که وقتی حس درونمان منتقل شد مفری از آن و نتایج آن نیست که نتایجش گاهی بسیار دردآور و طولانی است و گاهی با مرگ هم انگار پایانی ندارد، مواظب باشیم، هر چه مسئولتر بیشتر، بدتر، درد آورتر و طولانی تر.

پ.ن.: این نوشته مخاطبان خاص دارد
شورای سردبیری عصر بافق