این روزها خبر فوت تاسف بار دختر یزدی در بیمارستان افشار در تیتر محافل خبری رسمی و غیر رسمی استان یزد قرار دارد.
دختر خانمی 12 ساله که بدلیل درد در ناحیه شکم به اورژانس بیمارستان تخصصی قلب یزد مراجعه و پس از مدت کوتاهی فوت میکند.
به محض انعکاس خبر فوت این دختر, در کانال های خبری غیر رسمی در فضای مجازی, موج اعلام نظرها و حرف و حدیث های مختلف از لابه لای لایه های مختلف شهر بیرون زد و هر کس از ظن و تجربه خود به انحاء مختلف با این خانواده همدردی کرد و بخش درمان و بیمارستانی استان را مقصر اصلی قلمداد کردند.
هرچند اعلام نتیجه و قضاوت این حادثه به عهده نهادهای رسمی و قانونی است , اما چند مطلب مهم را متذکر میشویم:
1- اینکه شروع و انعکاس خبر اولیه در فضای مجازی و رسانه های غیر رسمی بوده , ضعف رسانه های رسمی را مجددا اثبات میکند. و در عوض قدرت و حضور رسانه های غیر رسمی را نشان میدهد.
2- علیرغم اعتراضات و مستندات پراکنده در مورد کم توجهی ها و یا بعضا نارضایتی های مردمی از بیمارستانهای استان, بخصوص اورژانس همین بیمارستان مورد نظر, سوال اساسی مطرح این است که چرا همچنان این مشکل باید باقی باشد؟ و. مردم تا کی باید شاهد این نابسامانی ها و اتفاقات باشند؟
3-پزشکان یک نظر میدهند, خانواده متوفی نظر دیگری دارند و اما مردم و غالب جامعه با خانواد متوفی هم عقیده اند! چرا؟
4-علیرغم حضور معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی در سیمای استانی یزد و تشریح تخصصی موضوع, بازعمده مردم و خانواده متوفی بر خلاف نظر ایشان به بی توجهی و سهل انگاری یا همان قصور پزشکی اصرار دارند.
5- امروز هم تجمع اعتراضی خانواده داغدار زهرا کریمی در مقابل اورژانس افشار به نحوه برخورد بیمارستان و نیز اظهار نظر مسؤلان مربوطه, خود نشان از عدم اعتماد به سیستم های دولتی در رسیدگی به این موضوع را تایید میکند .
مناسب ترین راه, بیان واقعیات, و رسیدگی شفاف به معضلات و ناکارآمدی هاست.
ضمن احترام به جامعه خدوم پزشکی استان که البته خدمات آنها بر کسی پوشیده نیست و بروز این دست مشکلات , به هیچ وجه نافی آن خدمات و زحمات نمیباشد, اما همه باید تلاش کنند اعتماد عمومی را به ساختارهای قانونی برگردانند و مسیر آن رسیدگی عادلانه و بدور از تعصبات صنفی است.

✍حسن بلندیان