برای آدمی که سال ها نوشته و درد کشیده است و با درد مردم دردمند شده است و فقط با نوشته هایش گاهی اوقات بر زخم های بی پایان زخم خوردگان مرهمی ناچیز گذاشته است، درد آورترین مساله همین ننوشتن است. چون نوشتن همانند نفس کشیدن است. دردهایی وجود دارد که باید یکی بگوید یا همه باید بگویند، بنویسند و چاره ای برای آن بیاندیشند.
دردهایی که اگر گفته و نوشته نشود انبار کینه و نفرت می شود و با کوچکترین جرقه ای منفجر خواهد شد.
در کنار دردها و زخم ها باید از امید و آینده روشن هم گفت تا نه زیاد بدبین و منفی باف جلوه کنیم و نه زیاد خوش بین و خوش خیال.
چون در دنیای واقعیت نه سیاه مطلق وجود دارد و نه سفید محض .
و درک خاکستری نیازمند عقلانیت است و آگاهی.
دکتر حسین ارجمند