قُمریِ دلشکسته را، نیست هوایِ باغها…
مانده هنوز برلبم، قصه رنج و داغها…
قول و قرارِ ماه وشب، مرگِ ستاره ها نبود!!!
در پیِ یک ستاره ام، در پسِ چلچراغ ها
دست به دامنت دگر، ابر سیه نمی شوم…
رو به کویر می کنم، نزدِ تمام تاغها…
مرغِ شکسته بال را، از قفسی هراس نیست
پهنه آسمانشان، پیشکشِ کلاغها..
بازیِ سرخ و سبزشان، حرمتِ رنگ را شکست
خنده کنیم بعد از این، برهمه چراغ ها
آهوی تیز پا برو، ورنه شکار می شوی
دشت نباشد اَمن جز، طایفه اُلاغ ها
کفتر خسته پر بزن، پرسه مزن در این هوا
تا نگرفته بالِ تو، بر پر و بالِ زاغ ها
(محمدعلی دهستانی بافقی)