تشییع تابوت آموزش و پرورش

در همایش روز جهانی معلم در شیراز عده ای از فرهنگیان، تابوت آموزش و پرورش را تشییع کردند و برای آن فاتحه ای خواندند.
این مراسم نمادین باید در تمام شهرها صورت پذیرد و بنده پیشنهاد می دهم که مراسم هفتم را در بافق برگزار کنیم و زنگ هشدار را به صدا در آوریم تا در برابر آیندگان، سرافکنده نباشیم و حداقل بگوییم ما هشدار دادیم ولی گوش شنوایی نیافتیم.
آموزش و پرورش بافق از کمبود نیرو رنج می برد.این تازه شروع فاجعه در بافق است و زنگ هشدار برای جامعه خواب زده و بی تفاوت .
مدارس با کمبود شدید معلم مواجه شده است و سیل معلمان غیر بومی از امسال سرازیر شده است.
سرباز معلم ها و مدارس بسته حمایتی که هنوز تکلیفشان مشخص نیست ، نیروهای هستند که هر آن امکان دارد از سیستم آموزش وپرورش خارج شوند و دستمان را در حنای بلا تکلیفی بگذارند.
کمبود نیرو حتی به نیروهای خدماتی هم در مدارس سرایت کرده است.
در یکی از دبیرستان های بافق، معاون مدرسه از اول مهر تا الان نقش خدمتگزار را دارد.
صبح ها زودتر به دبیرستان می رود، سماور را روشن می کند و اگر دانش آموزان زباله ای در کلاس ها ریختند جمع می کند و حتی هفته ای یک بار مدرسه را جارو می کند و تی می کشد.
وقتی معلمان از کلاس بیرون می آیند معاون در حال دم کردن چایی است.
این سیستم آموزش و پرورش ماست، حال می نالیم که چرا بچه ها در کنکور رتبه نمی آورند؟
چرا انگیزه درس خواندن و پیشرفت در پسران دانش آموز وجود ندارد.
وقتی دانش آموز معاون مدرسه را هر روز می بیند که در آبدارخانه مشغول شستن استکان و قوری است خودش حدیث مفصل از این مجمل می خواند.
متاسفانه مردم بافق برای مقوله آموزش وپرورش سرمایه گذاری نمی کنند در حالی که وضع مالی چندان نا مناسبی هم ندارند. در بسیاری از جلسات از زبان بزرگان شهر شنیدم که گفتند عده ای از همشهریان ما حقوق های بالای 13 میلیون می گیرند در حالی که حاضر نیستند قدمی برای بهبود وضع آموزش و پرورش بردارند.
دوستی می گفت وقتی دانشگاه آیه الله حائری را در میبد می خواستند بسازند فقط یک فقره چک آن هم در ده سال پیش ،7میلیارد تومان از یک خیر میبدی بوده است.
تا زمانی که مردم و مسئولان، به این درجه از آگاهی نرسند که باید مقوله تعلیم و تربیت را جدی بگیرند ما قدم از قدم برنخواهیم داشت.
مردم باید همراه و همگام با مسئولان عزم خود را جزم کنند و باری از دوش نحیف آموزش و پرورش بردارند تا در چند سال آینده کاسه چه کنم، چه کنم در دست نگیریم.

دکتر حسین ارجمند