آن فقر طلایی است به از لقمه پر خون

گیرم که تو را ملک سلیمان شده در مشت
هرگز مزن از ظلم به هر مظلمه انگشت

با اسب کسان تاخت مزن بر دل مظلوم
کآن را که دلی هست نشد مرده و معدوم

اسبت بشود پیر و دلت خوار به زاری
دستت چو گدا پیش نیاید به تو یاری

گر خاک بی ارزد که نیرزد چه جفاییست
این کرده که هر گام به گامت به ریایی ست

گر فقر بخواهد بشوم یار چو مجنون
آن فقر طلایی ست به از لقمه ی پر خون

محمد رضا کارگران بافقی