حرمتِ اهل قلم را مشکن..

هرچه آید منویس…
و به تمجیدِ خلایق, قلمت را مفروش…
با تو هستم ای “من”,
با چه جرأت تو خودت اهل قلم پنداری!!!؟
درد داری آیا!؟ آشنایش هستی؟
خواب از چشمِ تو یک شب, غمِ مردم بردست؟
یا که در دغدغه , یافتنِ قافیه ای؟؟

با تو هستم, ای “من”
سرِ خود بالاگیر..
واز این پیله خوش باوریت بیرون آی..
راستی خویش خودت اهل قلم پنداری!!؟
تو فقط طوطیِ. نافهم و کمی خوش سخنی..
که هر ان چیز شنیدی به قلم نقش زنی..

حرمتِ اهل قلم را مشکن..
اول حق را بشناس..
درد را تجربه کن..
قد یک دانه خردل که شده عاشق باش..
ترسِ هر سرزنشی را زِ دلت بیرون کن..
عافیت را جا کن..
و پس از ان قلمت را بردار…
و به اندیشه والا بنویس..

محمد علی دهستانی بافقی